Voormalig parlementslid verlaat PSD, die "het eens" is met extreemrechts

"De fundamentele principes van een partij moeten een ankerpunt van identiteit zijn (...), een ankerpunt dat niet meer bestaat in de PSD." Dit zijn de woorden van Rubina Berardo , die tussen 2015 en 2019 parlementslid was en haar afscheid van de sociaaldemocraten aankondigde in een opiniestuk in de krant Expresso . Het voormalig parlementslid beschuldigt de partij er tevens van "deals te sluiten met extreemrechts, te drijven op populisme en het immigratiebeleid te verwarren met de nationaliteitswetgeving".

Zorgen over deze ogenschijnlijke ideologische verschuiving zijn niet nieuw. In 2024 diende het voormalige parlementslid een motie in bij het congres van de PSD-Madeira om "de mogelijkheid uit te sluiten dat de PSD samenwerkingen aangaat met extreemrechts". Rubina Berardo omschrijft de sociaaldemocraten als " een partij die, in plaats van de wonden tussen verschillende sociale groepen te helen (...), deze verschillen juist aanwakkert door de doos van Pandora van de stakingswet te willen heropenen".

Hij valt ook de partij van Luís Montenegro aan vanwege haar communicatie en beschuldigt haar ervan de herinnering aan Sá Carneiro, oprichter van de PSD, te gebruiken als "een louter decoratieve bron, voor citaten in toespraken, maar zonder de intentie om die te implementeren". "Om al deze redenen is het voor mij vandaag de dag onmogelijk om te blijven in een partij die niet langer wordt gekenmerkt door haar sociaaldemocratische matrix ", concludeert hij in zijn tekst in Expresso, die werd gepubliceerd op dezelfde dag dat Chega een "principe van overeenstemming" met de regering over immigratie aankondigde.

De voormalige afgevaardigde doet ook uitspraken over de sociaaldemocratische campagne bij de laatste verkiezingen, die volgens haar gebaseerd was “op het creëren van een tweedeling tussen doeners en blokkeerders, waarbij de meest fundamentele eisen voor meer transparantie in de uitoefening van het openbaar ambt ter discussie werden gesteld”.

In de tekst beschuldigt Rubina Berardo de PSD ervan “ documentatie te weigeren onder het voorwendsel van ‘politici hun werk te laten doen’, verkiezingshandelingen en het normale functioneren van de democratie te belasteren ”, en merkt op dat “dit een film is die al op andere breedtegraden is vertoond, maar die niet van een nationale structuur werd verwacht”.

Rubina Berardo blikt terug op haar twintigjarige carrière bij de PSD en vertelt over haar campagne tegen de invloed en de “intolerantie” van Alberto João Jardim op Madeira, haar geboorteplaats, waar zij een bijzondere “ afwezigheid van pluralisme, democratisch respect en tolerantie ” ziet.

Tien jaar later zegt hij dat er nog steeds sprake is van intolerantie, “van de manier waarop aanhangers van interne concurrerende lijsten werden weggevaagd, tot de meest recente episode van diepgaand en abject gebrek aan respect voor het Huis van de Regionale Democratie door een leider van de regionale regering, die officieel werd getolereerd en gerechtvaardigd”.

De voormalige afgevaardigde wijst erop dat kritiek en meervoudig debat “misdaden van de mening” zijn geworden binnen de partij en neemt afscheid van de PSD door te zeggen dat “tussen de banden met humanistische en democratische principes, en de partijband met de PSD, ik natuurlijk voor de eerste kies”.